سالهایی دور... افریقا؛ فقررا یادمان می انداخت... فلسطین ظلم را ... هیروشیما جنگ را....اما امروز ایران همه را...هراسی ندارم از پذیرفتنِ حقایق کشورم ، که انکار، حقیقت را تغییر نخواهد داد،مردم به جان هم افتادند فقر به جانِ مردم و حکومت خود در کارِ خود مانده چه برسد به کشور داری.
ما مردم خوبی نبودیم، تاریخ این را اثبات میکند، بگذریم از تعداد انگشت شمارِ اسطوره ها و بزرگان... ما مردمی بودیم که از از ترس متدین شدیم، به طمعِ چند سکه دروازه های کشور را باز کردیم، کاردانان را ک...شتیم و بی کفایت هارا حمایت کردیم و هی ادعا کردیم و هی باختیم و هی به روی مبارکِ غرورمان نیاوردیم حتی تا همین امروز. میدانم الان سینه چاک میکنند که نبود اینچنین.
انقدر سر در برف فرو بردیم که در حال تجزیه ایم... اما هنوز دلخوش به هویت نداشته ای کتاب بر سر میگذاریم که الهی العفو؛ مارا نه عرضه و نه انگیزه ایست که کمر به آبادی وطن ببندیم،پس تو را به حق آنکه عرضه و انگیزه نابودیمان را داشت معجزتی بفرماى و ما را از این ظلمِ خود خواسته برهان.