یاد گرفته ام

نگرانم مباش

تو نگرانم مباش!
همه چیز را یاد گرفته ام.
یاد گرفته ام از چه بیزار باشم، از چه بگریزم و به پیشوازِ چه بروم.
من راه رفتن، در این دنیای شلوغ و تنیده در غم را، بی تکیه گاه، یاد گرفته ام.
یاد گرفته ام چگونه هق هق گریه را، از یاد برم،
و چگونه تنها برای شادی، اشک بریزم.

***
تو نگرانم مباش!
همه چیز را یاد گرفته ام.
یاد گرفته ام چگونه شادی های فراری را بخانه بازگردانم.
چگونه با رنگ ها آشتی کنم،
چگونه بلند بلند بخندم،
و چگونه بخندانم.

***
تو نگرانم مباش!
همه چیز را یاد گرفته ام.
یاد گرفته ام چگونه بی غم نفس بکشم و سرزنده بودنم را، جار بزنم.
چگونه با تو باشم بی آنکه تو باشی،
چگونه نبودنت را، با رویاهای پُر حسرتِ با تو بودن، پر کنم.
و چگونه تولد دوباره ام را، جشن بگیرم.

***
تو نگرانم مباش!
همه چیز را یاد گرفته ام.
یاد گرفته ام چگونه هیجانات زیبای اولین روزهای عاشق شدنم را، بیاد آورم.
چگونه خاطرات شیرینم را زیر آوارِِ ناکامی ها بیرون کشم.
یاد گرفته ام چگونه از تنهایی بگریزم و گوشه ی دل را برای بزمِ دوستان خلوت کنم.
چگونه آهنگِ خنده های جاخوش کرده در ذهنم را، مرور کنم،
و مهمتر از همه، چگونه بیادِ همه ی عزیزانِ غایب، زنده بمانم و زندگی کنم.

***

تو نگرانم مباش!
یاد گرفته ام زندگی زیباتر از آن است، که به تلخی گذرد.
نه،
تو نگرانم مباش!
خیلی چیزها را یاد گرفته ام.
اما، هنوز یک چیز را یاد نگرفته ام،
یاد نگرفته ام که چگونه در برابر جزر و مدهای موسمی ذهنم، تعادلم را حفظ کنم.
این یکی را هم، باید یاد بگیرم.
تو نگرانم مباش!