دلنوشته

فریادهایی
که غریب اند
و
بوی غربت می دهند.
ناله هایی
که آرام آرام ، از ذهن های درد کشیده
فراموش خواهند شد با گویش های تلخ که از پشت پرده های اشکِ دیدگانی حسرت بار، تنها دارایی سفره ی فقیرانه خانوار های مایوس اند.
گاهی، دردهای فراموش شده، یاد آور رنج هایی هستند که هرگز هرگز، جانی را خلاص نکردند و چون عشاق با وفای تاریخ دل به آرامش نسپردند.
ابدی شدند و ابدی خواهند ماند.

پرستو.ب