بغض هایم

پشت پنجره نشسته ام و به بیرون نگاه می کنم.پشت پنجره کبوتری را دیدم که برای کبوتر زندانی همسایمان می خواند.من از قصه زندگی ام نمی ترسم.بعضی از بغض هایم  را فریاد.بعضی را چند بار زمزمه .بعضی را برای همیشه پنهان کرده ام .لحظه‌هاست که انسان را فرسوده و خسته از زندگانی می‌کند.دخترم چه دیر به دیر به خواب زندگی ام می ایی .نمیدانی که من دلواپسی هایم را با رویای تو رنگ میزنم .دلم برای غمهای دلم می گیرد.می خواهم دلداریش دهم ارام نمیگیرد .می خواهم ندیده اش بگیرم تاب نمی اورد .تنهایم اما دلتنگ اغوشی نیستم .خسته ام ولی به تکیه گاه نمی اندیشم .ای روزگار مرا ببین چگونه روزها از پی هم می آیند و میروند.اهسته رو به پایانم .اماچنان غرق زندگی که گویا این راه را پایانی نیست ....................