تا که بر این خاک پای نهادی :
لاله عباسی ها پژمردند ،
و از هراس نفس زهرآگین ات :
توت باغچه ی خانه ی ما
موسم باردهی را ، ...
از خاطر برد.
تا تو آمدی ،
با آن چهره ی عبوس
و خون دلمه بسته در چشم هایت ،
مادرم :
هرگز لباس عزا را ،
از تن بر نگرفت .
و قامت راست پدرم ،
در زیر تابوت فرزندان جوان اش شکسته گردید.
داریوش سلحشور