در کجای این زمان ایستاده ام؟  به کجا خواهم رفت؟ 
هنوز هم گاهی خودم را جلوی آینه از یاد می برم .. و یادی مرا واپس می کشد .. جوری ک لبخند می ماند و گاهی هم چشم های نمدار ..خسته ام از این بغض مانده در گلوی کلمات .
دیگر نه به دریا می نگرم، و نه میل دارم که پای برماسه ها بکوبم.  اما هنوز در ساحل بانتظار  ایستاده ام  
دیگر میلی به دیدن فردا  ندارم، و ابداً دلم نمیخواهد حتی در خیال بساط زندگی را پهن کنم.  حتی میل به گریستن درمن مرده است. نمی دانم ثانیه به ثانیه ی این سال چگونه گذشت .. هنوز هم گاهی خودم را جلوی آینه از یاد می برم ..آهای باتوام  ..تو که از زندگی وانسانییت وظلم وستم خوب حرف می زنی .. برایم بگو چطور می توانم دست از سر رویاها و خاطره ها بردارم .. وقتی نیمه ی راه مانده ام .. نیمه ی راهی ک خیال مرا کشانده تا این جا و حالا می بینم چیزی نیست .. چیزی جز وهم نبوده ..