خواب دیدم با هم بودیم .در خواب همه چیز خوب بود. انقدر خوب که  تلخی این روزهای لعنتی حداقل برای ساعاتی ناپدید شدند.   مدام از خودم می پرسم چرا خوابش را دیدم؟ چرا باید خوابش چنین آرام بخش باشد برای من؟ برای رابطه ای که تمام شده بود.عشق او برای من یک رنج مضاعف بود. نمی توانستم، الان هم نمی توانم، حسم را به او برای خودم توجیه کنم. عقلم پسش می زند ولی دل، پیش می رود. دل نمی کند، حس می‌کنم یه آدم هزار ساله ا‌م که اوایل جوانیش یکی رودوست داشته، بعدم هیچی به هیچی...فکر کرده حالا اگرم نشد، نشد..فکر کرده حالا یکی دیگه میاد به جاش...ولی نیومد
حالا از صبح مدام به خودم نهیب می زنم که: آدمی که رفته، رفته. اگر غمش رو رها نکنی، از پا می افتی .مسخره عالم وآدم میشی .شیرازه زندگیت از هم می پاشه ..لرزش دست می گیری ..یک کلمه به اون دل لامصبت بگو بیخیال شو از صبح مدام به خودم نهیب می زنم. از صبح مدام به خودم نهیب می زنم