دل آدم چیز عجیبی است.
یک وقت هایی آنقدر پروانه های رنگی
توی آسمانش پر پر می زنند
 که گمان می کنی رسیده ای
به اخر هرچه شادی و خوشی
و یک وقت هایی...
آه،،
یک وقت هایی چنان ابری می شود
 که اگر از سرشک چشمانت دنیا را آب ببرد،
باز هم دل آسمان ابری دلت پر است،
 پر بغض و پر هیاهو.
مثل طفل کوچک بی مادری که
مدام توی گهواره هق  هق می زند
و لب هایش خشک تر می شود.
حال دیشبم حال
 آخرین برگ مانده بر درخت بود
که هجوم بی امان پاییز او را
تنهاتر از هر زمانی بر زمین زد.
نشکست اما زیرپای رهگذری خرد شد.
حکایت غریبی است
حکایت دل. ...