نیمه شب است و من باز
در سکوتی حزن انگیز
با نوای نای و تار دگرگون میشوم
 بال خیال می گشایم !

سیاهکل اسم شب بود
برف تا کمر در تاریکی نشسته
بیژن تا نسترن،
از حمید تا روح انگیز
اما سیاهکل هنوز نفس می‌کشد،
 به حیاتش ادامه می‌دهد ...

این سیاهی و ظلمت را
سیاهکلی دیگر می خواهد ...

جوانان در بند،
از شبنم و شقایق سرشارند
خورشید همیشه در دور دست هاست،
دستی میخواهد در دست هم و
مشت های گره کرده،
بگذار برخیزد مردم بی لبخند،
بگذار برخیزد .